Οι εργασίες, είχαν ως στόχο τη διασφάλιση της υλικής υπόστασης του κτίσματος, και την απόδοση του στο κοινό ως εξαιρετικό παράδειγμα της αρχιτεκτονικής των μακεδονικών τάφων και ως τοπόσημο του νεκροταφείο του Δερβενίου. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη του στόχου αυτού ήταν η αποκατάσταση της χαμένης, κατά την αρχαιότητα, αρχικής μορφής του κτίσματος η οποία όπως διαπιστώθηκε από τη μελέτη του προερχόμενου από το κτίσμα διάσπαρτου υλικού (λιθόπλινθοι, αρχιτεκτονικά μέλη) μπορούσε να ανασυσταθεί σε μεγάλο βαθμό χωρίς να αλλοιωθεί η αυθεντικότητα της. Στο πλαίσιο αυτό αποφασίστηκε η αναστήλωση του μερικώς κατεστραμμένου ανατολικού τοίχου του προθαλάμου και κυρίως η αναστήλωσης της πρόσοψης του κτίσματος.

Η θεωρητική προσέγγιση της επέμβασης και στις δύο περιπτώσεις είναι η ίδια η υλοποίηση της όμως διαφέρει όσον αφορά στην έκταση και στην επιλογή των υλικών για την ανακατασκευή των καταστραμμένων λιθοπλίνθων και αρχιτεκτονικών μελών(τεχνητός λίθος ή πωρόλιθος). Η μεθοδολογία της επέμβασης εξαρτήθηκε από τη κατάσταση διατήρησης του κάθε τοίχου ενώ και στις δύο περιπτώσεις η δομική ενίσχυση, όπου ήταν απαραίτητη, αφορούσε επεμβάσεις σε λιθοπλίνθους κατασκευασμένους από νέο υλικό. Οι επεμβάσεις υλοποιήθηκαν σύμφωνα με τις διεθνείς αρχές της αποκατάστασης των μνημείων και τις βασικές επιλογές που καθορίστηκαν από τη μελέτη. Αυτές ήταν: η προστασία του ταφικού συνόλου(τάφος, αρχαίος δρόμος) και των γαιών που τον περιβάλλουν από τα όμβρια με την τοποθέτηση στεγάστρων, η στερέωση και η διατήρηση του κτίσματος στη σημερινή παραμορφωμένη μορφή του, ώστε το σύνολο των λιθοπλίνθων, μετά την επέμβαση, να παραμείνει κατά χώρα χωρίς να αποσυναρμολογηθεί, ο σεβασμός του αρχικού συστήματος δόμησης του τάφου, και ο περιορισμός των επεμβάσεων στις απολύτως αναγκαίες.